2

«Vi do eĉ ne konas lian familian nomon?»

«Ne. Mi nur scias, ke li nomiĝas Janĉjo.»

«Nigra hararo iom longa, brunaj okuloj. Kompreneble. Se vi scius, kiom da tiaj estas...! Alta, vi diris. Kiom?»

Precizeco neniam troviĝis inter la ĉefaj ecoj, per kiuj eblas priskribi la rikardan personecon. Li hezitis. Por kontentigi la policanon, li diris ion ajn:

«185 ccntimetrojn.»

«Kaj kiom li pezas, viaopinie? Vi diris, ke li estas maldika.»

«Jes, li estas tre maldika, sed mi havas neniun ideon pri la pezo. Kiel mi povus scii?»

La malafabla rigardo policana ne estis facile elportebla. Refoje la knabo diris ion ajn:

«Eble 70 kilogramojn.»

«Nu, bone. Estas plej dubinde, ke ni trovos lin, sed... kiu scias?» la policano diris. Kaj kvazaŭ tio ne estus per si mem jam sufiĉe senesperiga, li aldonis: «Ĉiaokaze, kun la baldaŭa renkontiĝo de ŝtatestroj en nia urbo, ni povos fari nenion antaŭ kelkaj tagoj.»

Al Rikardo la situacio tute ne plaĉis. Li venis por ricevi helpon, kaj oni rilatis al li preskaŭ malafable. Dum li bezonis kompaton, tiu policano estis kvazaŭ senkora. La knabo sentis sin iu speciala, sed por lia vid-al-vid-ulo li estis nur unu inter miloj da similuloj. La ŝtatestra renkontiĝo ne helpis. Pro ĝi ĉiuj nervoj estis streĉitaj en la polico.

«Kion mi nun faru?» li demandis. «Mi ne havas monon por reveturi hejmen, aŭ eĉ por telefoni.»

«Nu, knabeto, ne estas mia problemo. Mi ne scias. Iru al via konsulejo, eble.»