18

Rikardo turnis sin. Iu kuris post li, kaj li forte sentis la neceson esti plej singarda. Sed li tuj malstreĉiĝis. Estis la fortulo, kiun li liberigis el la ŝranko.

«Tie ĉi vi jam estas! Diable! Vi rapidas!» tiu diris.

«Vi rapidas ne malpli,» Rikardo rebatis. «Kio okazas? Kial vi ne iris dormi tuj?»

«Se vi scius, kiom mi tion deziras! Sed ili ne lasis min. Post kiam vi foriris, mi kompreneble tuj telefonis al Sekuriks. Ili opiniis, ke vi ankoraŭ ĉeestas, kaj volis urĝe paroli kun vi. Mi diris, ke mi tuj iros transdoni ilian komunikon, kio ajn ĝi estu, sed ke mi unue devas raporti, kio okazis al mi. Estas grave, ke ili sciu, al kiaj danĝeroj ni elmetas nin. Tio donos al ili pli sanajn ideojn pri la monvaloro de nia laboro.»

«Kaj kio estas tiu informo, kiun vi devas transdoni al mi tiel urĝe?»

«Mi ne scias, al kio ĝi rilatas. Estas simple, ke tuj post via rondirado vi iru al la ĉefpolicejo, kie oni atendas vin.»

La junulo ektremis. Malplaĉaj pensoj pri lia laborpermeso envenis lin neforĵeteble.