9

Dum Rikardo tiel bele rolis kiel arestanto, dis-opinioj ne tre amike esprimiĝis en la tuj apuda dancejo.

«Restu ĉi tie, se vi volas, sed mi ne lasos lin sola kontraŭ ŝtelisto eble danĝera,» Katarina diris decidplene.

Milan ne tuj respondis. Li ne ĝuste komprenis kial, sed tiu ideo ne plaĉis al li. Fine, li eligis kelkajn vortojn, kiujn li kvazaŭ prenis el la buŝo de Sandro, la amiko matene renkontita:

«Se ni konstante kuros helpi lin ĉe la plej simpla problemo, li neniam fariĝos vera viro, li restos plorema infaneto, eĉ se li estas korpe pli forta ol multaj, perfekte kapabla sin defendi.»

Sed Katarina nur levis la ŝultrojn.

«Mi iras,» ŝi diris. «Faru laŭ via plaĉo.»

Milan nur povis iri kun ŝi.

«Estas la tuj apuda konstruaĵo,» ŝi pluparolis. «Ne povus esti pli proksime.»

Post kelkaj momentoj ili laŭiris la muron de Plinov.

«Help!» sonis voĉo de ie sube, kaj aŭdiĝis bruo, kvazaŭ iu batus ion.

«Estas Rikardo!» Katarina diris. «Kiel ni povas...?»

«Venu,» Milan respondis ekkurante, «mi memoras, kiun pordon uzas la Sekuriks-gardistoj. Ankaŭ mi iam sekuriksis ĉi tie. Certe ĝi estos malŝlosita. Jen, ni alvenas.»

Sed iom antaŭ ol li ektuŝis la pordon, ĉi-lasta malfermiĝis mem, Milan mire konstatis, ke elpaŝas ulo vestita per Sekuriks-uniformo, kaj ke tiu ulo havas vizaĝon, kiun, fote, la polico vaste diskonigis: teroristo, kiu respondecas pri la morto de pluraj dekoj da homoj pro eksplodo, kiun li okazigis tagmeze, antaŭ kelkaj semajnoj, en loko plena je preterpasantoj.

Li provis kapti lin, sed la alia sendis al li baton tiel fortan, ke Milan falis sur la trotuaron. La junulo tamen ne perdis tempon. Kelkaj momentetoj sufiĉis, por ke li restarigu sin kaj ekkuru post la teroristo.