14
Sur la stratoj senhomaj je tiu nokta horo, taksio, revenanta de malproksima veturado, subite haltis. Sur la trotuaro ja kuŝis juna viro, ŝajne malbonfarta. La ŝoforo elaŭtiĝis, iris al la kuŝanta homo.
«Batita! Videble tiu estis atakita kaj batita! Li estas senkonscia, sed li vivas.»
La ŝoforo rondrigardis, esperante vidi iun, kiu povus helpi. Malplaĉis al li lasi la junulon sola surtrotuare, dum li iras telefoni al la polico. Sed la strato estis plu senhoma.
Feliĉe, telefono troviĝis ne tre malproksime. Post nelonge, la polico estis informita. Plu pasis kelkaj minutoj kaj jen polica aŭto, kun turniĝanta lumo sur ĝi, rapidege alvenis al la loko, kie la taksiŝoforo atendis.
Milan estis eliĝanta el sia nekonscia stato. Li sukcesis sidigi sin.
«Nenio serioza,» diris unu el la du ĵus alvenintaj policistoj, post rapida kontrolo. «Nenio ŝajnas rompita. Ili trafis vin nur supraĵe.»
«Supraĵe, ĉu vere?» Milan respondis. «La doloro, kiun mi sentas, ne ŝajnas al mi supraĵa. Ŝajnas, kvazaŭ mia kapo baldaŭ eksplodos.»
«Ĉu vi sentas vin kapabla rakonti, kio okazis?»
«Nu, mi provis haltigi tiun teroriston, li ĵetis min teren, mi tamen tuj restariĝis, kuris post li, sed tiam aliaj atakis min de malantaŭe, mi ne vidis ilin, eĉ ne scias, kiom da ili estis. Tre rapide ili havigis al mi baton, ege dolorigan — eĉ se laŭ kelkaj nur supraĵan — kiu faligis min senkonscien.»
«Teroristo, ĉu? Kiu?»
«Nu, mi ne scias la nomon, sed lia foto troviĝas ĉie en la urbo, en la tuta lando, fakte. Polico serĉas lin.»
«Ĉu vi estas certa? Kie vi provis haltigi lin?»
«Mi eble ne estus certa, se mi nur vidus lin pasi kure, kiam li eliris el la magazeno, sed post la batoj, kiujn mi ricevis, ne plu estas dubo. Se aliaj fiuloj havus similan vizaĝon, estus vere plej mirige.»
«Li eliris el magazeno, vi diris. El kiu?»
«Plinov. Mi estis tie kun knabino. Kiam ni alvenis ĉe pordo, li eliris, preskaŭ kure. Mi tuj rekonis lin. Mi provis lin haltigi, sed ne sukcesis, kaj...»
«Kun knabino? Kie estas nun tiu knabino?»
«Mi ne scias. Si eble eniris la ĉiovendejon. Ni iris helpi Sekuriks-gardiston, kiu, ŝajne, estis enŝlosita tie.»
«Enŝlosita? Sekuriks-gardisto? Kion vi rakontas?»
La dua policisto tre mallaŭte komunikis sian opinion en orelon de la unua:
«La bato, kiu lin trafis, verŝajne malbonigis lian kapon...»
«Nu,» reparolis la unua, «ĉu vi kapablas stari? Jes? Bone! Ni iru al Plinov por vidi, ĉu eblas igi la aferon pli klara, kaj eble eĉ ankaŭ trovi vian kunulinon. Venu kun ni.»